၂၀၂၀ အေထြေထြေ႐ြးေကာက္ပြဲတြင္ မြန္ညီၫြတ္ေရးပါတီသည္ ႏိုင္ငံေရးအရ ေအာင္ျမင္မႈ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အား အခိုင္အမာျပသခဲ့သည္။ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေကာင္စီ၏ အာဏာသိမ္းမႈျဖင့္ ယင္းတို႔သည္ ႐ုတ္တရက္ ၿပီးဆုံးသြားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး မြန္ႏိုင္ငံေရးသည္ ကြဲျပားလာသည္။ တစ္ႏိုင္ငံလုံး ၿပိဳကြဲေနခ်ိန္တြင္ အခ်ိဳ႕ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံေတာ္စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေကာင္စီ ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ေရးကို လက္ခံၾကသလို အခ်ိဳ႕က အမ်ိဳးသားညီၫြတ္ေရးအစိုးရအား ေထာက္ခံေၾကာင္း ေၾကျငာၾကၿပီး အခ်ိဳ႕ကလည္း မြန္ျပည္သူ မ်ားကို သတိထားရန္ တိုက္တြန္းထားသည္။ ကြန္းဝု သည္ မြန္တို႔၏ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရ ေသာ အက်ပ္အတည္းမ်ားကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျပထားၿပီး သမိုင္းမွ သင္ခန္းစာမ်ားကိုယူရန္ အဘယ့္ေၾကာင့္ လိုအပ္ေၾကာင္း ရွင္းျပထားသည္။
မြန္ညီၫြတ္ေရးပါတီ၊ ၂၀၂၀ အေထြေထြေ႐ြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္စည္း႐ုံးျခင္း၊ ေရးၿမိဳ႕နယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စစ္အာဏာ သိမ္းခဲ့သည္မွာ ယခုဆိုရင္ ၈ လ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီျဖစ္ၿပီး အဆိုးတကာ ထဲက အဆိုးဆုံးအခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ထိုအထဲတြင္ မြန္ျပည္နယ္လည္း တစ္ခု အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စားဝတ္ေနရး၊ ပညာေရး အေရးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ၊ အခက္အခဲ ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာႏွင့္ အသက္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ စေတးခဲ့ရၿပီး ျဖစ္သည္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားမွာလည္း အေျပာေကာင္းသေလာက္ အလုပ္မွာ မယ္မယ္ရရ ဘာမွ ေအာင္ျမင္မႈမရွိဘဲ ႏိုင္ငံတြင္း ဆင္းရဲသထက္ပိုၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲလာခဲ့သည္။
ထို႔အတူ ဒီမိုကေရစီ လိုလားၾကသူမ်ား၏ အာဏာရွင္ ျဖဳတ္ခ်ေရး အိမ္မက္သည္လည္း ႐ုန္းကန္ရင္း အေကာင္အထည္ မေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ေသးေပ။ တစ္ခုထဲေသာ မ်ားျပားလာျခင္းမွာ ႏိုင္ငံအတြင္း အေလာင္းမ်ားသာျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ကိုဗစ္ တတိယလႈိင္းသည္ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးခ်ိန္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္အာဏာရွင္မ်ားသည္ ကပ္ေရာဂါအတြက္ ျပင္ဆင္မႈမရွိဘဲ အခြင့္ေကာင္းကိုသာ ယူခဲ့ၾကသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ျပည္သူမ်ား၏ အသက္မ်ားစြာ စေတးခဲ့ၾကရသည္။ ထိုထိခိုက္မႈမ်ားကို တစ္ႏိုင္ငံလုံး ခံစားၾကရၿပီး ထိုအထဲတြင္ မြန္ျပည္နယ္ လည္း အပါဝင္ျဖစ္သည္။ ၈ လ ေက်ာ္ၾကာ အာဏာသိမ္းျခင္း၏ ခရီးရလဒ္မွာ ငိုေႂကြးသံမ်ား၊ ပူေဆြးေသာကမ်ား၊ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ဘဝမ်ား၊ အပစ္မဲ့အေလာင္းမ်ား၊ ဆုံးရႈံးသြားေသာ မိသားစု ဘဝမ်ား၊ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ လူငယ္မ်ား၏ အနာဂါတ္၊ အိမ္မက္မ်ားႏွင့္အတူ အ႐ြယ္မတိုင္ဘဲ ေႂကြခဲ့ရသည့္ ၾကယ္ကေလးမ်ား လည္း မရည္တြက္ႏိုင္ေအာင္ပင္ျဖစ္သည္။
၂၀၂၁ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔မွ စစ္အာဏာရွင္ (စကစ) ႏွင့္ပူေပါင္းလိုက္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕ အစည္းမ်ားအထဲတြင္ မြန္ညီၫြတ္ေရးပါတီလည္း အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ မတူညီသည့္ ျပည္သူ အမ်ိဳးအမ်ိဳးထံမွ ေဝဖန္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ၂၀၂၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတြင္ မြန္ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုမ်ားကို မြန္လူထု အေျမာက္အမ်ားက ေထာက္ခံၾကၿပီး ရလဒ္ေကာင္း မ်ားလည္း ထြက္ခဲ့သည္။ ျပည္တြင္းစစ္ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္အတြင္း ၂၀၂၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲသည္ မြန္တို႔၏ ႏိုင္ငံေရးအတြက္ သမိုင္းတြင္ေစခဲ့ေသာ ေ႐ြေကာက္ပြဲလည္း ျဖစ္သည္။
ထိုေ႐ြးေကာက္ပြဲအခ်ိန္ ကဆိုလွ်င္ မြန္လိုမ်ိဳးမ်ားသည္ မြန္ပါတီကို မဲေပးရျခင္းအတြက္ မိမိကိုယ္ကိုဂုဏ္ယူၿပီး ေပ်ာ္႐ြင္စြာ မဲေပးခဲ့ၾကသည္။ မြန္ျပည္သူ၏ ဆႏၵမဲသည္ မြန္လူမ်ိဳးအတြက္ ဟူ၍လည္း ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကသည္။ မြန္လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး မြန္ပါတီကို မဲေပးခြင့္ရျခင္းသည္ ဂုဏ္ယူမဆုံးျဖစ္သည္။ ၂၀၂၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲသည္ မြန္ႏိုင္ငံေရး အတြက္ အလွပဆုံး ပန္းခ်ီးကား တစ္ခ်ပ္ဟု ေျပာမယ္ဆိုင္ရင္လည္း မမွားေပ။ ကံမေကာင္းစြာျဖင့္ အခ်ိန္သိပ္မၾကာခင္ မွာပင္ အာဏာရွင္ စစ္တပ္မွ ထိုပန္းခ်ီကားကို အေရာင္းအေသြး မဲ့ေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
ဘာေၾကာင့္ မြန္လိုမ်ိဳးမ်ားသည္ မြန္ပါတီကို ေမးေပးသလဲ ဆိုလွ်င္ မြန္ ႏွစ္ပါတီ ေပါင္းစည္းျခင္း သည္ မြန႔္တို႔၏ အင္အားျဖစ္သည္။ ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ ျဖစ္ေနေသာ မြန္ႏိုငံေရးအတြက္ ဒီေပါင္းစည္းျခင္းအားသည္ မြန္တို႔အတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္ အနာဂါတ္ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု ႀကီးကို တည္ေဆာက္ရန္ ေဒါင့္တိုင္ျဖစ္ၿပီး မြန္လူမ်ိဳးတို႔၏ အဓိက ေတာင္းဆိုခ်က္ ျဖစ္သည့္ မိမိကံၾကမၼာမိမိတို႔ ဖန္းတီးပိုင္ခြင့္ ႏွင့္ အမ်ိဳးသားတန္းတူေရးရရွိရန္ ျဖစ္သည္။ အခက္အခဲ ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာႏွင့္အတူ မတူညီသည့္ ဂိုဏ္းေပါင္းစုံမွ မြန္သံဃာ ကိုယ္စားလွယ္ မ်ား၊ တတ္သိပညာရွင္မ်ား၊ လူငယ္မ်ားႏွင့္ မြန္ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ား၏ ပူးေပါင္းႀကိဳးစား အားထုတ္မႈေၾကာင့္ မတူညီသည့္ မြန္ႏွစ္ပါတီမွ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းႏိုင္ျခင္း၏ ရလဒ္ဆိုလွ်င္လည္း မမွားေပ။
သို႔ေပမယ့္ ကံအေၾကာင္းမလွဘဲ ေဖေဖာ္ဝါရီ လ ၁ ရက္ေန႔တြင္ စစ္တပ္မွ တစ္ႏိုင္ငံလုံးရွိ ျပည္သူ႔အာဏာကို မဲမသမာမႈမ်ားေၾကာင့္ ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး အာဏာသိမ္းလိုက္သည္။ စစ္အာဏာရွင္မ်ားသည္ အာဏာသိမ္းၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ၎ႏွင့္အတူ လက္တြဲေဖာ္ျပဳလုပ္ရန္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမတူကြဲျပားသည့္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ပူးေပါင္းရန္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ တိုင္းရင္းသားပါတီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အာဏာရွင္ စစ္တပ္ႏွင့္ ပူးေပါင္းရန္ ျငင္းဆန္မႈမ်ား ရွိသလို တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ပါတီမ်ားကလည္း အာဏာရွင္ စစ္တပ္ႏွင့္ ပူးေပါင္းရန္ သေဘာတူသည့္ ပါတီလည္းရွိသည္။ ထိုပါတီအထဲတြင္ မြန္လူမ်ိဳး အေျမာက္အမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳထားသည့္ (မြန္တို႔၏ ႏိုင္ငံေရးအသဲႏွလုံး) မြန္ညီၫြတ္ေရးပါတီလည္း ပူးေပါင္းရန္သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။
ထိုသေဘာတူညီခ်က္သည္ ပါတီအတြင္း သေဘာထားမတိုက္ဆိုင္မႈမ်ားကို ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီး ပါတီမွ ႏႈတ္ထြက္သည့္ သူမ်ားလည္းရွိသည္။ ထိုဂယက္သည္ ပါတီအတြင္း ႐ိုက္ခတ္မႈ သက္သက္ မဟုတ္ဘဲ မြန္လူထုတစ္ဝန္းလုံးအတြက္ ႀကီးမားေသာ ဂယက္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေပၚလာ ခဲ့သည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွန္သည္ဟု ခံယူထားသည့္ အစုအဖြဲ႕ ေပၚလာသလို၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို လက္မခံႏိုင္သည့္ အစုအဖြဲ႕လည္း ေပၚလာခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မြန္တို႔၏ အင္အား သည္ မြန္တို႔၏ စုေပါင္းစည္းလုံးျခင္း ျဖစ္သည့္အတြက္ ယခုလို ကြဲျပားျခင္းသည္ မြန္တို႔၏ အားနည္းခ်က္တစ္ခုျဖစ္သည္ဟုထင္မိသည္။
လ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတံတား (ဘီလူးကြၽန္း)
ယခု စစ္အာဏာသိမ္းၿပီး ၈ လ ေက်ာ္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီးေနာက္ မြန္ညီၫြတ္ေရးပါတီ၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ သည္ မွန္သည္၊ မွားသည္ ဆိုသည္မွာ အခ်ိန္ႏွင့္လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားက သက္ေသပင္ျဖစ္သည္။ စစ္အာဏာရွင္ႏွင့္ ပူးေပါင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ စစ္ေကာင္စီမွ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ ေကာင္စီႏွင့္ ျပည္နယ္ေကာင္စီတြင္ တစ္ေနရာစီရရွိၾကသည္။ ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ေမာ္လၿမိဳင္ႏွင့္ ဘီလူးကြၽန္းကိုဆက္သြယ္ထားသည့္ တံတားအမည္ကို ေအာင္ဆန္းတံတားမွ သံလြင္တံတားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲအမည္တင္ဆိုင္းပုဒ္ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ မြန္လူမ်ိဳးမ်ား လိုခ်င္သည့္ အမည္မွာ “ရာမည” တံတားျဖစ္သည္။ *
မြန္ျပည္နယ္သည္ မတူကြဲျပားမႈမ်ားစြာႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ျပည္နယ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ႏိုင္ငံေရး အျမင္မ်ားမွာလည္း မတူကြဲျပားမႈ ေျမာက္မ်ားစြာရွိၾကပါသည္။ မည္ကဲ့သို႔ေသာ မတူကြဲျပားမႈေတြ ရွိေနပါေစ အနာဂါတ္ေမ်ာ္မွန္းခ်က္ျဖစ္သည့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို အတူတကြ တည္ေဆာက္ ၾကမည္ဆိုသည့္ ရည္႐ြည္ခ်က္က တူညီရန္အေရးႀကီးပါသည္။ အကယ္၍ ဘုံရည္မွန္းခ်က္မ်ား၊ ရပ္တည္ခ်က္မ်ား ခိုင္မာစြာ မရွိပါက မြန္တို႔၏ အနာဂါတ္သည္ လက္ရွိ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ႏိုင္ငံေရး ေရခ်ိန္ႏွင့္အတူ ေမ်ာပါသြားႏိုင္သည္။
ယခုျပည္သူမ်ား ထိခိုက္နစ္နာမႈ မရွိေစေသာနည္းကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည့္ မြန္နိင္ငံေရးပါတီ၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္သည္ မည္ကဲ့သို႔ အာမခံခ်က္ ေပးႏိုင္မည္နည္း။ မြန္ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနသည္ မွတ္မိသည္မွစ၍ ယေန႔အခ်ိန္ထိတိုင္ ႐ုန္းရင္း႐ုန္းရင္း မနစ္ယုံ တစ္မယ္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၅ မြန္ျပည္သစ္ပါတီႏွင့္ နဝတ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူၿပီး ေနာက္ပိုင္း မြန္ျပည္နယ္ သည္ တပ္စခန္းမ်ား တိုးခ်ဲ႕ျခင္း၊ ျပည္သူ႔ေျမ အဓမၼသိမ္းဆည္းျခင္းႏွင့္ လူ႔အခြင့္ အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈ ေျမာက္မ်ားစြာ ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး ယခင္မွ ယခုတိုင္ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပဳလုပ္ပါေသာ္လည္း မြန္လူမ်ိဳးတို႔၏ လိုခ်င္ခဲ့သည္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုႀကီး၊ မြန္တို႔ကံၾကမၼာ မြန္တို႔ဖန္းတီးခြင့္သည္ အလွမ္းေဝးေနလ်က္ရွိသည္မွာ ယေန႔လက္ေတြ႕ပင္ ျဖစ္ သည္။.
မြန္ညီၫြတ္ေရးပါတီသည္ မည့္သည့္ရည္႐ြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ စကစႏွင့္ ပူေပါင္းျခင္းျဖစ္သည္ကို မသိေသာ္လည္း မြန္လူထုတို႔၏ ရင္ထဲတြင္ စစ္တပ္ကို မိမိတို႔မြန္ေျမတြင္ တစ္ခဏေလးေတာင္ အေနမခံခ်င္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိတို႔ ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ကတည္းက အေမြအႏွစ္ ျဖစ္သည့္ ေျမသည္ စစ္တပ္ပိုင္ေျမမ်ားအျဖစ္သို႔ မတရား သိမ္းပိုက္ခံရသည္ကို မည္သူမွ ေပ်ာ္ေနမည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မြန္တို႔၏ အေရးသည္ မြန္ျပည္သူမ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ ယခု လက္ရွိ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ႏိုင္ငံေရးအခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ ေဆြးေႏြး အေျဖရွာၾကမည္ နည္း။ ဤအတိုင္းပင္ အာဏာရွင္ သေဘာအတိုင္း၊ အမိန႔္ေပးတိုင္း ဆက္လက္ၿပီး လုပ္ေဆာင္သြားမည္လား။ သို႔မဟုတ္ မိမိတို႔၏ ကိုယ္က်ိဳး ကိုမၾကည့္ဘဲ မိမိတို႔၏ ေနာင္လာ ေနာင္သားမ်ားအတြက္ ဖက္ဒရယ္ ဒီမိုကေရစီ အျပည့္အဝ ခံစားရၿပီး တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ အတူ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းၾကမည္လား။
အနာဂါတ္ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ရွိဖို႔ အတြက္ ေလွ်ာက္မည့္လမ္း၊ ေလွ်ာက္မည့္ ပုံစံမ်ား ကြဲျပားမႈ ရွိႏိုင္ေသာ္လည္း ရည္႐ြယ္ခ်က္ပန္းတိုင္သည္ တူညီဖို႔လိုအပ္ပါသည္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျဖစ္စဥ္၏ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္မ်ားကို ေလ့လာၿပီး ေကာင္းမြန္ေသာ ေျခလွမ္းသစ္မ်ားကို ဆက္ေလွ်ာက္ရန္လိုအပ္ပါသည္။ မြန္တို႔၏ စည္းလုံးျခင္းသည္ မြန္တို႔၏ အားျဖစ္သည္။
စစ္အာဏာရွင္ အာဏာမသိမ္းမွီ ျပည္သူမ်ား၏ စီးပြားေရးသည္ ကိုဗစ္-၁၉ ေၾကာင့္ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ ႀကိဳးစားရန္းကန္ေနၾကရသည္။ လက္လုပ္လက္စားမ်ား အလုပ္ရွားပါး လာျခင္း၊ တစ္နပ္စာ စားဖို႔ပင္ မလြယ္ကူလာျခင္း၊ အားလုံးအတြက္ ထမင္းတစ္နပ္စားဖို႔အတြက္ အႏိုင္ႏိုင္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေဈးမ်ား၊ အလုပ္မ်ားပိတ္ျခင္းႏွင့္အတူ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မိသားစုစားဝတ္ေနေရး အခက္အခဲမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။
အာဏာသိမ္းၿပီး ကိုဗစ္ တတိယ လႈိင္းေၾကာင့္ သာမာန္လူတန္းစားသည္ ဘဝမပ်က္ေအာင္မနည္း ႐ုန္းကန္ေနၾကရသည္။ ထို႔ျပင္ ကိုဗစ္တတိယလႈိင္းေၾကာင့္ ကုန္ေဈးႏႈန္းမ်ားလည္း တက္လာၿပီး အလုပ္လက္မဲ့မ်ား မ်ားျပားလာၾကသည္။ အာဏာသိမ္းစစ္ေကာင္စီသည္ ကိုဗစ္ကို အေၾကာင္း ျပဳၿပီး ျပည္သူမ်ားကို အသြားအလာမ်ား ကန႔္သတ္ျခင္းေၾကာင့္ လက္လုပ္လက္စား ျပည္သူမ်ား သည္ စားဝတ္ေနေရးအခဲ အခဲ ျဖစ္ပြားလ်က္ရွိသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေဒသမ်ားတြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ တရားမဝင္ ခိုးဝင္မႈေၾကာင့္ အသက္မ်ားလည္း ဆုံးရႈံးၾကရသည္။
၁၉၉၅ မြန္ျပည္သစ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးစဥ္ အခါကတည္းက စီးပြားေရးမ်ားကို မက္လုံးမ်ား ကိုေပးၿပီး လုပ္ေဆာင္ေသာ္လည္း လက္ရွိအေျခအေနတြင္ သာမာန္လူတန္းစားမ်ား၏ ဘဝသည္ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားႏိုင္ဖို႔အတြက္ အေတာ္ေလးကို ႐ုန္းကန္ေနရသည့္ အေျခအေန မ်ားျဖစ္သည္။ ယခင္က ေရထြက္လုပ္ငန္းသည္ မြန္ျပည္နယ္၏ တစ္ေဒါင့္တစ္ေနရာက ပံ့ပိုးေပးသည့္ စီးပြားေရးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခု အခ်ိန္အခါတြင္ လမ္းမ်ားမၾကာခဏ ပိတ္ထားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ လာေရာက္ဝယ္ယူသူႏွင့္ မိမိတို႔ သြားေရာက္ ေရာင္းခ်ရန္မွာ အလြန္အခက္အခဲ ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ တိုးပြားလာသည္မွာ ျပည္သူမ်ား၏ စိုးရိမ္ခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။
ထို႔အျပင္ ေရးၿမိဳ႕နယ္ ကလယ္ဂုတ္ကြၽန္းတြင္ ေလယာဥ္ကြင္း တည္ေဆာက္ရန္ သိမ္ဆည္း ထားေသာ လယ္ယာေျမမ်ားအတြကလည္း ယခုအခ်ိန္ထိ ေလ်ာ္ေၾကးမရေသးေပ။ အာဏာသိမ္း စဥ္အတြင္း လုပ္ငန္းဆက္လက္လုပ္ေဆာင္မႈ ရွိေနေသာ္လည္း သိမ္းထားသည့္ ေျမမ်ားအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးႏွင့္ နစ္နာေၾကး ဘာတစ္ခုမွ မရရွိေသးေပ။
“က်ေတာ္တို႔လည္း ေတာ္ေတာ္အခက္အခဲျဖစ္တယ္။ ဒီကြၽန္းက ေျမေတြက က်ေတာ္တို႔ ဘိုးဘြားလက္ထက္ကတည္းက ေနထိုင္လုပ္ကိုင္စားေသာက္လာတဲ့ ေျမျဖစ္တယ္။ အခုက လာလည္း သိမ္းသြားတယ္။ ေလ်ာ္ေၾကးကလည္း အခုခ်ိန္ထိ ဘာမွ အသံမၾကားေသးဘူး” ဟု ေဒသခံ တစ္ဦးကေျပာျပပါသည္။
မြန္ျပည္နယ္တြင္ စစ္တပ္တိုးခ်ဲ႕ရန္ ေျမအေျမာက္အမ်ားကို သိမ္းထားေသာ္လည္း ေလ်ာ္ေၾကးႏွင့္ နစ္နာေၾကးမ်ား လက္ခံရရွိသည္မွာ အလြန္နည္းပါးေပသည္။ အထက္ေဖာ္ျပသည့္ အခက္အခဲမ်ား ကို မည္ကဲ့သို႔ ေျဖရွင္မည္နည္း? မည္သူ႔ကို သြားေရာက္ အကူအညီ ေတာင္းရမည္နည္း?
ေဖေဖာ္ဝါရီ လ ၁ ရက္ေန႔က ကစၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလုံး က်န္းမာေရးဝန္ေဆာင္မႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ေပးေန ေသာ ဝန္ထမ္းမ်ားသည္ အာဏာရွင္ေအာက္ ဒို႔ဒူးမေထာက္ ဟုခံယူၿပီး CDM ျပဳလုပ္ သြားၾကသည္မွာ အေတာ္ပင္မ်ားပါသည္။ ေဆး႐ုံမ်ားရွိေသာ္လည္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမရွိသည့္ အတြက္ က်န္းမားေရးစနစ္သည္ ယိုယြင္းလာခဲ့သည္မွာ ယခုတိုင္ပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ဆက္ထဲ မွာပင္ ကိုဗစ္ တတိယလႈိင္းကလည္း ပထမႏွင့္ ဒုတိယလႈိင္းမ်ားထက္ လႈိင္း ပိုႀကီးသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ျပည္သူမ်ား အသက္မေသသင့္ဘဲ ေသခဲ့ၾကရသည္။
ထိုအထဲတြင္ မြန္ျပည္နယ္အတြင္း ေနထိုင္ေန ေသာ ျပည္သူမ်ားအပါအဝင္ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ယိုယြင္းေနေသာ က်န္းမာေရးစနစ္သည္ ျပည္သူမ်ားအတြက္ မုန္းတိုင္ဒဏ္ခံရသလိုမ်ိဳး ခံစားၾကရသည္။ ေနမေကာင္းေသာ္လည္း သြားကုသရန္ ေဆး႐ုံ၊ ေဆးခန္းမ်ားကလည္း ပိတ္ထားသည္။ ယခင္က ပရဟိတအဖြဲ႕မ်ား၊ အကူအညီေပးသည့္ အဖြဲ႕မ်ား အမ်ားအျပား ရွိေသာ္လည္း အာဏာရွင္၏ ပစ္သတ္ႏွိမ္ႏွင္းမႈေၾကာင့္ ပရဟိတမ်ားသည္ ကူညီေပးရန္ ေစတနာရွိၾကေသာ္လည္း ကူညီရန္ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရၿပီး ေႏွာင့္ေႏွးမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ေဆးဝါးမ်ားမွာလည္းရွားပါးျခင္း၊ lock down မ်ား ျပဳလုပ္ထားသျဖင့္ သြားလာေရးမ်ားအခက္အခဲျဖစ္ျခင္း၊ ယခင္ႏွစ္ကတည္းက ကိုဗစ္ဒဏ္မ်ား ကိုလည္း ခံခဲ့ရၿပီး ယခုတဖန္ ထပ္မံခံစားၾကရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ စေတးခံခဲ့ၾကရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အာဏာရွင္ႏွင့္ပူးေပါင္းသြားသည့္ မြန္ညီၫြတ္ေရးပါတီ၏ အခန္းက႑သည္ ဘယ္မွာလဲ၊ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ ဆိုသည္မွာ ေမးစရာေမးခြန္းျဖစ္သည္။ မြန္ လူမ်ိဳးမ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ေကာင္းမြန္ေအာင္၊ မြန္တို႔ ဒုကၡမေရာက္ေအာင္ ရည္႐ြည္ၿပီး အာဏာရွင္ႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့သည့္အတြက္ ယခု မိမိမြန္လူမ်ိဴး ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာ ရင္ဆိုင္ေနရသည္ကို မည္ကဲ့သို႔ ကူညီလုပ္ေဆာင္ ေပးႏိုင္မည္နည္း။
ယခုလက္ရွိတြင္ ကိုဗစ္ ၁၉ ကာကြယ္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ကိုယ္ထူကိုထလုပ္ေဆာင္ရၿပီး လိုအပ္သည့္ ေဆးဝါးမ်ားႏွင့္ ေဆးကုသရန္ ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားမွ အလႉခံျခင္း မ်ားျပဳလုပ္ၿပီး မိမိတို႔၏ ႐ြာအက်ိဳးကို ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ၾကရသည္။
လက္ရွိ မြန္ျပည္နယ္အတြင္း ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနသည္ အနီလား ၊ အစိမ္းလား မဟုတ္ေပ။ ေရာင္စုံကာလာ မ်ားစြာကြဲျပားေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားရွိၾကသည္။ မည္သူ႔ကို မည္သူက မည္ကဲ့သို႔ ယုံၾကည္ရမည္မွန္းလည္း မသိေသာအေျခအေနမ်ားျဖစ္သည္။ အနီႀကိဳက္ေသာ သူမ်ားရွိသလို၊ အစိမ္းႀကိဳက္ေသာ သူမ်ားလည္းရွိသည္။ ထိုအထဲမွာ ဆိုလွ်င္လည္း အာဏာရွင္ႏွင့္ ပူးေပါင္းျခင္းကို အားေပးေထာက္ခံေသာ သူမ်ားရွိသလို၊ ကန႔္ကြက္ၾကသည့္ ျပည္သူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ မြန္ျပည္နယ္၏ အိ္ေစာင့္အစိုးရအဖြဲ႕တြင္ စစ္ေကာင္စီႏွင့္ ပူးေပါင္းသည့္ မြန္ညီၫြတ္ေရးပါတီမွ ႏိုင္လယိတမ ျပည္နယ္စီးပြားေရးဝန္ႀကီး အျဖစ္ခန႔္အပ္ျခင္းခံရသည္။ မြန္ျပည္နယ္အတြင္းရွိ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေဒသမ်ားတြင္ အသတ္ခံရျခင္းမ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚခဲ့ ေသးသည္။ မိမိကိုယ္ကိုသတ္ေသျခင္းမ်ားလည္းရွိသည္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း မတရား အဖမ္းဆီးခံရေသာ ျပည္သူမ်ားမွာ ၄၁၁ ဦးရွိသည္ဟု လဂြန္းအိမ္စာစဥ္မွ ေဖာ္ျပထား ပါသည္။
ယခုႏွစ္သည္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္ေဆြးေႏြးခဲ့သည္မွာ ၂၅ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ျပည့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သတ္ျဖတ္ျခင္းလမ္းစဥ္ကိုပစ္ၿပီး စားပြဲဝိုင္းေပၚတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးသည့္ လမ္းစဥ္းကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ၂၅ ႏွစ္တာ တိုင္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ယေန႔အခ်ိန္ထိ မြန္ျပည္သစ္ပါတီႏွင့္ မြန္လူထုမ်ားလိုခ်င္သည့္ ဖက္ဒရယ္ ဒီမိုကေရစီ၊ မိမိၾကမၼာမိမိတို႔ ဖန္းတီးပိုင္ခြင့္သည့္ ယေန႔ထိတိုင္ မရရွိေသးေပ။
ယခုလက္ရွိ အခ်ိန္ထိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သေဘာတူညီသည့္ စာခ်ဳပ္ကို လိုက္နာၿပီး အထိအခိုက္ႏွင့္ ပဋိပကၡကိုနည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ ေရွာင္ရွားလ်က္ရွိသည္။ သို႔ေပမယ့္လည္း အာဏာရွင္ႏွင့္ ညႇိႏႈိင္းျခင္းသည္ က်ားကိုလႊတ္ထားၿပီး စကားေျပာေနသည့္ႏွင့္ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္အတြင္း ပါဝင္ခဲ့သည့္ ပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (PNO) က “ယခုလက္ရွိအေျခအေနကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္က ေမွာင္သြားၿပီး အလင္းေရာင္ကို မျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ ေစာေစာတုန္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္က အလင္းေရာင္ေလးကို ျဖတ္ခနဲ ေတြ႕ရတယ္ဆိုၿပီး” ဟု အင္တာဗ်ဴးတစ္ခု တြင္ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။
အာဏာသိမ္းၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ကိုဗစ္-၁၉ တတိယလႈိင္း က်ေရာက္လာခဲ့သည္။ မြန္ေဒသအတြင္းရွိ ေနရပ္စြန႔္ခြာရသူမ်ားသည္ ၁၉၉၅ မတိုင္ခင္ကပင္ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ေဘးလြတ္ရာသို႔ ထြက္ေျပးခဲ့ၾကရၿပီး ယခုထိတိုင္ မိမိတို႔ေနရပ္ရင္းကို မျပန္ႏိုင္ၾကေသးေပ။ ေဖာေဖာ္ဝါရီလကတည္းက အာဏာရွင္မ်ား အာဏာသိမ္းလိုက္ျခင္းသည္ ေနရပ္ရင္းစြန႔္ခြာ ရသူမ်ားအတြက္ အိမ္မက္အေမွာင္ခ်ခံလိုက္ရသလိုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အရင္အခါက စစ္ပြဲျဖစ္လာပါက မိမိတို႔သည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ သို႔မဟုတ္ နယ္စပ္တစ္ေနေနရာသို႔ သြားေရာက္ခိုလႈံႏိုင္ေသာ္လည္း ယခု လက္ရွိအေျခအေနတြင္ သြားလာေရးသည္ အလြန္အခက္အခဲျဖစ္ၿပီး မိမိတို႔ ေနရပ္စြန႔္ခြာ ရသူမ်ားကို မည္သူမွ လက္ခံမည္မဟုတ္ေပ။
မိမိတို႔ ဘဝမ်ား ေနာက္ထပ္ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ မျဖစ္ေအာင္ မည္သူက တာဝန္ယူေပးမည္နည္း။ ထို႔အျပင္ ကိုဗစ္-၁၉ တတိယလႈိင္း ျဖစ္ေပၚၿပီး ေနရပ္ရင္းစြန႔္ခြာ ရသူမ်ားေနထိုင္သည့္ ႐ြာမ်ားမွာလည္း lock down ခ်ထားျခင္းခံရသျဖင့္ စာဝတ္ေနေရး အလြန္အခက္အခဲ ျဖစ္ၿပီး ထမင္းပုံမွန္ မစားရသည့္သူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ကိုဗစ္ကိုပင္ မေၾကာက္ႏိုင္ဘဲ မိမိတို႔ ေန႔စဥ္ထမင္းပုံမွန္ စားရေရးမွာ ပိုမိုအေရးႀကီးသည့္ အေျခအေနျဖစ္ ေနသည္။ တစ္႐ြာႏွင့္တစ္႐ြာ lock down ခ်ထားျခင္းသျဖင့္ ယခုလိုမိုးတြင္း အခ်ိန္ကာလတြင္ ႐ြာအျပင္သြားေရာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရန္မွာ လည္း အလြန႔္အလြန္အခက္အခဲလ်က္ရွိေပသည္။
မိမိတို႔ ဘဝမ်ား ေနာက္ထပ္ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ မျဖစ္ေအာင္ မည္သူက တာဝန္ယူေပးမည္နည္း။ ထို႔အျပင္ ကိုဗစ္-၁၉ တတိယလႈိင္း ျဖစ္ေပၚၿပီး ေနရပ္ရင္းစြန႔္ခြာ ရသူမ်ားေနထိုင္သည့္ ႐ြာမ်ားမွာလည္း lock down ခ်ထားျခင္းခံရသျဖင့္ စာဝတ္ေနေရး အလြန္အခက္အခဲ ျဖစ္ၿပီး ထမင္းပုံမွန္ မစားရသည့္သူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ကိုဗစ္ကိုပင္ မေၾကာက္ႏိုင္ဘဲ မိမိတို႔ ေန႔စဥ္ထမင္းပုံမွန္ စားရေရးမွာ ပိုမိုအေရးႀကီးသည့္ အေျခအေနျဖစ္ ေနသည္။ တစ္႐ြာႏွင့္တစ္႐ြာ lock down ခ်ထားျခင္းသျဖင့္ ယခုလိုမိုးတြင္း အခ်ိန္ကာလတြင္ ႐ြာအျပင္သြားေရာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရန္မွာ လည္း အလြန႔္အလြန္အခက္အခဲလ်က္ရွိေပသည္။
စခန္းအတြင္း အိမ္တိုင္း Mask ဝယ္ယူ အသုံးျပဳရန္မွာလည္း မလြယ္ကူလွေပ။ အကယ္၍မ်ား ႐ြာအတြင္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္တြင္ ပိုးေတြ႕ခဲ့မယ္ဆိုလွ်င္ ေသယုံမွ တစ္ပါး အျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာ နည္းလမ္းမ်ားမရွိေတာ့ေပ။ “ Mask တစ္ခု က ၁၀၀၀ က်ပ္နီးပါးေတာင္ေပးရတယ္။ က်မတို႔က မဝယ္ႏိုင္ဘူး။ ပိုက္ဆံ ၁၀၀၀ က်ပ္ဆိုတာ က်မတို႔ မိသားစု အတြက္ ဟင္းတစ္နပ္စာရတယ္။ ေန႔တိုင္း မွ်စ္ေတြ၊ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြ ေန႔တိုင္း သြားခုတ္ေနတာ အဲဒီအပင္ေတြလည္း က်မတို႔ကို ႀကိမ္ဆဲေတာ့မယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ေရာဂါလည္း ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ေစခ်င္ၿပီ။ အလုပ္လုပ္စားရ ေအာင္ အခုက စပါးကလည္းမရွိ၊ ဆန္ကလည္း ဝယ္စားရေသးတယ္။ အခုဆို အကုန္လုံး ကုန္ေဈးႏႈန္းေတြတက္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင္မေျပဘူး” ဟု ေရး ေခ်ာင္းဖ်ားရွိ ေနရပ္စြန႔္ခြာစခန္းမွ ျပည္သူတစ္ဦးမွ ေျပာၾကားသည္။
အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္ၿပီး ကုန္ေဈးႏႈန္းမ်ား အလြန္တက္လာပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ မိမိတို႔ ေဒသထြက္ျဖစ္သည့္ သံပုရာသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ႏွင့္အျခားေသာ သီးႏွံမ်ား၏ ေဈးမ်ား မတက္ဘဲ ယခင္ကထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ေဈးက်လာသည္။ “ အခု ကိုဗစ္ျဖစ္ေတာ့ က်ေတာ္တို႔ ေၾကာက္ရ မလား၊ မေၾကာက္ရဘူးလားေတာင္ မသိဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အခါတိုင္း ေနမေကာင္းရင္ ေဆး႐ုံသြားတယ္။ ေဆးကုလို႔ရတယ္။ အခုက က်ေတာ္တို႔က ေသမင္းကို စိန္ေခၚေနသလိုပဲ။ မေသခ်ာတဲ့ မနက္ျဖန္ အတြက္ က်ေတာ္တို႔ ဘယ္သူ႔ကို အားကိုးရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး” ဟု ေဒသခံတစ္ဦးမွ ေျပာျပခဲ့သည္။ ျပည္သူမ်ားသည္ အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ႀကဳံေတြ႕ေနရၿပီး မိမိတို႔ တက္ႏိုင္သမွ် စုေပါင္း အားထုတ္ၿပီး ကိုဗစ္ကို တိုက္ထုတ္ ေနၾကရပါသည္။
ယေန႔မြန္ႏိုင္ငံေရးသည္ သူမ်ားဦးေဆာင္ၿပီး သြားေနတာလား သို႔မဟုတ္ ကိုယ္က သူတို႔ေနာက္ကို လိုက္ေနတာလား၊ လူမ်ိဳးေၾကာင့္လား၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ အၿမဲတမ္းေသြးခြဲျခင္းက အလုပ္ျဖစ္ ေနတာလဲ ဆိုသည့္ ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္အတူ ယခုလက္ရွိ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းျခင္းသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျဖစ္စဥ္ကို ျပန္လည္ ေလ့လာႏိုင္ရန္အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။
မြန္မ်ား၏အျမင္၊ သုံးသပ္ခ်က္မ်ား အမ်ားႀကီးရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရွိရသည္။ လက္ရွိ မြန္ႏိုင္ငံေရး သည္ လမ္းသာေလွ်ာက္ေနၿပီး ခရီးလမ္းက မေ႐ြ႕ဘဲ၊ ေနာက္ပိုင္း လမ္းေပ်ာက္သြား မည္ကိုလည္း စိုးရိမ္မိပါသည္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မြန္ႏိုင္ငံေရးသည္ ငုံ႔ခ်ည္ေပၚခ်ည္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့သည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ေလ့လာသုံးသပ္ကာ အနာဂါတ္တြင္ သင္ခန္းစာ ယူၿပီး ျပင္ဆင္ရန္ လိုအပ္သည္ဟုျမင္မိသည္။ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး အျပစ္မျမင္ၾကဘဲ ေကာင္းမြန္သည့္ အနာဂါတ္တစ္ခု ျဖစ္လာဖို႔ လုပ္ေဆာင္ရန္လိုအပ္ပါသည္။ မြန္ျပည္နယ္တြင္ ေတာက္ပရန္ က်န္ရွိေနသည့္ အနာဂါၾကယ္ပြင့္အေျမာက္အမ်ားရွိပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မတူကြဲျပားသည့္ ႏိုင္ငံေရး ပါတီေပါင္းစည္းျခင္းအတြက္ ႀကိဳးစားခဲ့စဥ္ကအတိုင္း ယခုလက္ရွိ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ မြန္ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနမ်ားကို ျပဳျပင္ႏိုင္ပါက ေကာင္းမြန္သည့္ အနာဂါတ္ကို ေရာက္ႏိုင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ အမ်ိဳးသားတန္းတူေရး၊ မိမိၾကမၼာမိမိဖန္းတီးခြင့္ ရရွိေရးႏွင့္ ဖက္ဒရယ္ဒီမိုကေရစီသို႔ တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ လက္တြဲႏိုင္ရန္မွာ မိမိတို႔ အခ်င္းခ်င္း ညီၫြတ္ရန္လိုအပ္ပါသည္။ ခရီးလမ္းဘယ္ေလာက္ပင္ ၾကမ္းတမ္းေနပါေစ လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ၿပီး တန္းတူညီတူ တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္ ပါက ဧကမုခ် ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ရမည္ မလြဲေပ။
ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ျပည့္ဝရန္၊ လူမ်ိဳး မေပ်ာက္ရန္ႏွင့္ အႏိုင္က်င့္ ဖိႏွိပ္အုပ္စိုးမႈကေန လြတ္ေျမာက္ရန္ ႀကိဳးစားဖို႔မွာ မြန္တစ္မ်ိဳးသားလုံးတြင္ တာဝန္ရွိသလို၊ မြန္ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္ေန ၾကေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္မ်ားလည္း ျဖစ္ၾကသည္။ အကယ္၍ မြန္တစ္မ်ိဳးသားလုံး စည္းလုံး၊ ညီၫြတ္ပါက ပန္းတိုင္သည္ အနီးေလးပင္ျဖစ္သည္။
*၂၀၁၇ ခုႏွစ္အတြင္း အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္အစိုးရေအာက္တြင္ဖြင့္လစ္ခဲ့သည့္ တံတား အမည္သတ္မွတ္မႈမွာ အျငင္းပြားဖြယ္ရာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အန္အယ္လ္ဒီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ဖခင္ျဖစ္သည္။ ထိုတံတားဖြင့္လစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း မြန္လူထုအေနျဖင့္ မြန္ျပည္နယ္ႏွင့္ မြန္လူမ်ိဳးတို႔၏ကိုယ္ပိုင္အမွတ္အသားကို ထင္ဟပ္ႏိုင္သည့္ အမည္ - ဥပမာ ရာမည စသျဖင့္ ေျပာင္းလဲေခၚဆိုရန္ ဆက္လက္အေရးဆိုခဲ့ၾကသည္။
စာေရးသူ - “ကြန္းဝု”သည္ မြန္အမ်ိဳးသားေရးလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ မြန္ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈတြင္ ပူးေပါင္း ပါဝင္ခဲ့သူ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွ စၿပီး လူမႈဖြံ႕ၿဖိဳးေရးႏွင့္ တိုင္းရင္းသား ေျမယာ အခြင့္အေရး ရပိုင္ခြင့္မ်ားကို ပါဝင္လႈပ္ရွားသူ တစ္ဦးလဲျဖစ္သည္။
Si deseas apoyar nuestro trabajo, considera realizar una donación. Nos comprometemos a que nuestra valiosa investigación esté accesible sin costo, pero para eso necesitamos de tu ayuda. Si todas las personas que leen nuestro contenido realizan una donación de tan solo €12 podremos apoyar nuestro trabajo durante tres años.
